Mevrouw Jongsma’s ervaring met Domeinoverstijgend Loket

Het oog was niet meer te redden

Het lampje van het Senseo-apparaat, een streep zonlicht die door het woonkamerraam valt. Op goede dagen zijn dit de dingen die Tilly Jongsma nog kan zien: ‘Voor de rest is het één grote grijze massa.’ Het gezichtsverlies begon vijftien jaar geleden in haar linkeroog. ‘Ik kreeg een ontsteking aan het hoornvlies. Dit oog was daarna niet meer te redden.’

Oogdruppels, gemaakt uit eigen bloed

‘Leven met één oog was geen probleem hoor’, vervolgt ze luchtig: ‘Ik kon alles prima zien. Met m’n Peugeotje reed ik nog overal naar toe.’ Eén van de ritjes die ze maandelijks ondernam, was naar het UMCG in Groningen. ‘Hier maken ze op de oogpoli speciale oogdruppels uit mijn bloed. Deze druppels beschermen het hoornvlies tegen verdere beschadiging.’

Bloedafname en koeltasje

Het maken van deze druppels is een dagtaak. ‘In de ochtend tappen ze tien buisjes bloed af. In het laboratorium centrifugeren ze het serum eruit. Daar maken ze dan oogdruppels van. Die krijg ik aan het einde van de middag mee in een koeltasje.’ Vijf jaar geleden kwam er een einde aan de autoritten naar Groningen. ‘Ik kreeg staar in m’n rechteroog. Er is van alles aan gedaan, maar nu is ook in dit oog het licht uitgegaan.’

Patiëntvervoer per taxi

Hoewel ze blind is, heeft ze de serumdruppels nog wel nodig. ‘Om te voorkomen dat mijn hoornvlies het begeeft en er straks een risicovolle operatie nodig is.’ Ze kan helaas niet meer op eigen kracht naar Groningen. ‘Ik werd daarom met de taxi opgehaald. Nadat mijn bloed was afgenomen, moest ik zes uur wachten. Vroeger ging ik de stad in of bezocht ik de winkeltjes in het ziekenhuis. Nu zat ik de hele middag doodmoe op een stoeltje in de gang. Daar was ik snel klaar mee.’

Telkens op en neer naar Groningen

Er volgde een tussenoplossing. ’s Ochtends met de taxi naar het ziekenhuis. Na de bloedafname terug naar Leeuwarden en ‘s middags weer naar Groningen om de serumdruppels op te halen. ‘Heel omslachtig en vermoeiend.’ Wim, haar voormalige buurman, bood daarom aan of hij de druppels voor haar op mocht halen. Een uitkomst. ‘Maar Wim kreeg vorig jaar diabetes en kan geen lange autoritten meer maken.’

Regels omtrent taxivervoer zijn erg streng

‘En daar ging ik weer: twee keer op en neer in de taxi’, verzucht Jongsma. Bij de buurman en de familieleden ontstond daarom de vraag of dit niet slimmer kon. ‘Via de gemeente kwamen wij in contact met een vriendelijke mevrouw van het Domeinoverstijgend Loket van De Friesland. Zij vertelde dat de regels omtrent taxivervoer heel streng waren, maar dat ze in mijn geval naar een oplossing wilden zoeken.’

Domeinoverstijgend Loket helpt mevrouw Jongsma

De vraag van mevrouw Jongsma is een mooi voorbeeld van het werk dat het Domeinoverstijgend Loket sinds een jaar doet, vertelt medewerker Carina van der Hoek. ‘Soms schiet de wet tekort bij bepaalde zorgvragen en situaties. Hierdoor vallen burgers tussen wal en schip. In dit soort gevallen gaan wij met de betrokken gemeenten en zorgaanbieders om tafel om te onderzoeken hoe we tóch tot een oplossing kunnen komen.’

Op zoek naar een alternatief

Dit gold ook voor mevrouw Jongsma. Carina: ‘Wettelijk gezien wordt alleen het vervoer van de patiënt vergoed: niet het vervoer van medicatie. Dat mevrouw hierdoor op één dag twee keer met de taxi naar Groningen moest, was natuurlijk geen ideale situatie. Ontzettend zwaar voor haar, maar ook een flinke kostenpost. Daarom zijn we met gemeente en ziekenhuis op zoek gegaan naar een alternatief.’

Deze kosten worden ook vergoed

Die kwam er. Mevrouw Jongsma: ‘Ik ga nu ’s ochtends naar het UMCG. De taxi brengt mij daarna thuis. Aan het einde van de middag brengt een koerier de oogdruppels gekoeld en wel naar Leeuwarden. En de kosten worden gewoon vergoed.’ Een simpele oplossing, maar wel eentje met grote impact. ‘Ik keek altijd enorm op tegen de woensdagen. Nu niet meer. Dit is een pak van mijn hart.’

Kostenbesparing voor de samenleving

Bij het Domeinoverstijgend Loket zijn ze blij dat ze mevrouw Jongsma dit alternatief konden bieden. Carina: ‘Mevrouw hoeft nu niet meer niet lang te wachten. En voor de samenleving levert dit een flinke kostenbesparing op. Soms moet je met elkaar omdenken om tot een oplossing te komen die voor iedereen beter is!’