Wat mankeert jou? - Evelien Rodenhuis

Ik heb hier geen tijd voor. Dát dacht ik, toen ik de diagnose kreeg. Een auto-immuunziekte waarbij gewrichten ontsteken. Vol ongeloof luisterde ik naar de arts. Mijn leven was druk. Ik had kleine kinderen, een uitdagende baan en ik sportte fanatiek. De prognose? Het kon alle kanten op. Ik kreeg medicatie en ging meteen weer aan het werk. Ik zou wel even laten zien wie de baas is over mijn lijf.

Altijd moe

Het liep anders. De reuma bleek heel progressief. Medicatie sloeg eerst niet aan, wat ik nu gebruik helpt wel maar ik word nooit meer de oude. Werken lukt inmiddels niet meer, ik ben honderd procent afgekeurd. Elke dag heb ik pijn, ik ben altijd moe. Dat is misschien wel het ergste, omdat ik vroeger heel energiek was. Niets gaat meer.

Optimist

Ik blijf wel hoopvol. Medische ontwikkelingen gaan snel en wie weet komt er nieuwe medicatie. Ik ben een optimist, wil iets maken van elke dag. Het lukt me beter dan vroeger om in het moment te leven, ik ervaar alles meer bewust. Ook ben ik gestart met een cursus fotografie. Dat kost me veel energie, maar is geweldig. Ik merk hoe belangrijk het is om dát te doen waar ik echt blij van word. Ook heb ik een E-bike gekocht. Best een drempel, maar in beweging blijven is ontzettend belangrijk.’

Hulp vragen

Mijn man is een enorme steun, net als de kinderen. Ze zijn nog jong, maar heel zelfstandig. We praten open over mijn reuma. Ik vind het wel moeilijk om hulp te vragen. Mensen zien het ook niet direct en overschatten me vaak. Dat neem ik niemand kwalijk, maar het is soms lastig. Ik moet gewoon niet te stoer doen en hulp vragen waar nodig. Hoe je er zelf mee omgaat, is uiteindelijk belangrijker dan wat je overkomt!